Op deze druilerige grijze ZATERDAG 04/05/24 stonden er, wat bleek achteraf, een dozijn nationale en internationale top bands geprogrammeerd, waarvan 8 op het HOOFDPODIUM en 7 in het MOULIN BLUES CAFÉ, waar er een tap ontbrak. Over de optredende artiesten/bands hieronder de nodige info en voorbeschouwingen én -onder de streep- de gebruikelijke samenvattende Rootstime-Quote…

De DUTCH TORNADOS openden op zaterdag om 12u op het hoofdpodium. Omdat parkeren een probleem was en gezien de reguliere parking gesloten werd, hoorden we de band wel maar geraakten we niet op tijd op het terrein waar alles plaatsvond. Deze gelegenheidsformatie bestond uit een selectie  muzikanten uit de top van het Nederlandse roots en blues circuit, die al meedraaiden met o.a. The Strikes, Sugarboy & the Sinners, T‑99, Rootbag en Sunset Travelers. Op het podium stonden vele bekenden: Roel Spanjers (zang, keys), Mischa Den Haring (zang, gitaar), Boy Vielvoye (zang, mondharmonica), Richard van Bergen (zang, gitaar), Jody van Ooijen (drums) & Roelof Klijn (bas). Zelfs vanaf loopafstand was hun groovy en dansbare blues, soul en r’n’r heel goed te pruimen!

Ondertussen warmde LITTLE HAT al het MB Café vakkundig op. Hun strakke, rauwe en primitieve sound nam je ongewild mee terug in de tijd, naar de roots, waarbij er zelfs tijd was voor een vleugje NOLA. De zware dansritmes werden verzorgd door zanger/frontman Machiel Meijers (zang, harmonica), de gruizige gitaar van Willem Van Dullemen & drummer Paolo de Stigter, die met zijn rechtervoet voor de bastonen zorgde en zo de bassist verving. Little Hat was een geolied trio, dat al voor de nodige  ambiance zorgde.

Het eerste opmerkelijke optreden werd afgeleverd door de extravagante, met een alter ego “waar je u tegen zegt”, SUGARMILL SLIM. We kenden deze LA’er van zijn titelloos debuutalbum, dat we in 2021 onder de titel “Harmonica blues punk met veel glamour uit Los Angeles” voor Rootstime recenseerden. De mix van eigen nummers met covers van klassieke blues nummers werd live op tape opgenomen met de hulp van top producer Chuck Kavooras (Mannish Boys, Sugaray Rayford). Op de hoes viel Sugarmill Slim’s starre blik op en muzikaal overtuigde de zelfzekere man overtuigend op harmonica. Soms moet een muzikant ook slim zijn. Dit begint al bij de keuze van een naam, die vaak niet de echte, maar een artiestennaam of soms zelf een bijnaam is. De extensie “slim” -verwijzend naar o.a. Magic Slim, Slim Harpo, Alabama Slim, Chickenbone Slim, Fillmore Slim… - kan ook een middel zijn om een act slim aan te pakken. Als je daarbij, zoals Sugarmill Slim vandaag tijdens zijn Moulin-optreden, opvalt door je nylons, zwarte slipje, topje en je David Bowie-look, dan scoor je met je look al meteen dubbel. Dat allemaal even terzijde, want het gaat hier om Slim’s muziek die, onder het motto “we take the good vibes with us”, méér bovenmaats was én die uiteindelijk de éérste “encore” van het Moulin-weekend opleverde. Slim haalde zijn inspiratie zowel bij de oude blues en soul legendes -ik noem hier “Little By Little” van Junior Wells- als uit de seventies’ glamrock van Bowie, Iggy Pop en T. Rex.

THEM DIRTY DIMES is een band uit Groningen, die aan oude genres een nieuwe draai geeft. Hun swingende mix van gypsy, blues, americana en oldskool jazz wisten ze ook in Ospel live erg aanstekelig te brengen. De Dimes  brachten al twee albums uit. In 2021 debuteerden en scoorden ze met ‘In Gold We Trust’ en vorig jaar verscheen al de veelzeggende opvolger, ‘Empty Pockets’. Dat de nummers over verlies gingen was absoluut niet te zien aan deze, eens op het podium, relativerende heren.

THE COLD STARES was al de volgende band die opviel met zijn bluesrock en de sterke groove. De basis van dit power trio werd in 2012 vastgelegd door Chris Tapp (zang, ​gitaar) & Brian Mullins (drums), twee jeugdvrienden. Ze toerden de gelopen 10 jaar éérst als duo de wereld rond, tot vorig jaar bassist Bryce Klueh hen vervoegde. Ze noemden zich naar een nummer van The Black Crowes, ​“Stare It Cold” uit het 1990-album, ‘$hake Your Money Maker’. Dit was duidelijk te horen aan de groove, die tijdens hun erg genietbare set -een mix van blues, South­ern en heavy rock- meerdere keren vanaf het podium doorheen het publiek ging. Ik begrijp ondertussen ook waarom ene Joe Bonamassa zei dat de band zijn grootste muzikale ontdekking van 2019 was...

Het volgende (enthousiaste) trio, LA RATTE zorgde rond koffietijd al voor heel wat animo het MB Café. Voor hun rauwe, ongepolijste mix van R&B en roots vonden deze drie bovenburen hun inspiratie in energieke Texas blues, hypnotiserende MS Hill Country blues en aanstekelijke Lousiana-swamp. Wat je in Ospel van frontman, zanger/gitarist en dd. songwriter Harm van Essen, drummer Jochem Jorrisen en bassist Nikolas Karolewicz door de koffie mistte, kan je terug vinden op hun debuutalbum, ‘Astray’.

AMY HELM tilt al jaren het juk van “dochter van zijn” met zich mee. Ze is geboren in Woodstock (NY), waar ze opgroeide in een muzikale omgeving. Haar vader, de legende Levon Helm, was de drummer/zanger van The Band en haar moeder Libby Titus een bekende singer-songwriter. Amy’s eerste publieke optreden was dan ook al op jonge leeftijd, samen met niemand minder dan Mack Rebennack, aka Dr. John. Later werd Donald Fagen (Steely Dan),  die huwde met Libby, haar stiefvader. Vanaf 2004 bouwden zij en haar vader aan de Midnight Rambles, die plaatsvonden in de Levon Helm Studios in hun huis in Woodstock. De concerten groeiden uit tot een Woodstock-instituut, met artiesten als Emmylou Harris, Allen Toussaint, Elvis Costello, Phil Lesh en vele anderen. Amy is ook de drijvende kracht achter het Dirt Farmer festival. Inmiddels heeft ze drie solo albums op haar naam staan: ‘Didn’t It Rain’ (2015), ‘This too Shall Light’ (2018) en ​‘What the Flood Leaves Behind’ (2021). Hier in Ospel stond voor het eerst met haar nieuwe toerband en leverde ze met nummers als “Breathing”, “River of Love”, “If I Was King” en “Cripple” een gevarieerde en erg boeiende set af. TOP!

De Zeeuwse blues/rockers THE JUKE JOINTS zijn al de volgende bekenden. Al méér dan 40 jaar doen ze lokaal en in het buitenland want ze niet laten kunnen. Hun eigen, maar vooral passievolle aanstekelige mix van Chicago blues, blues/rock, r​‘n’r en zydeco, blijft het zoals hier in de kleine tent nog steeds erg goed doen. In 2012 en 2016 kregen ze al eens de Dutch Blues Foundation Award voor “Best Dutch Blues Band” en de jury heeft geweten waarom! Met frontman Peter Kempe (zang, ​drums, ​mandoline), John ​“Sonny Boy” (waar was de zon??) van der Broek (harmonica, ​accordeon), Michel ​“Boogie Mike” Staat (gitaar) & Derk Korpershoek (bas) was het blues feestje weer eens compleet. MAAR… na al die jaren hebben The Juke Joints besloten om op hun hoogtepunt te stoppen. Dit optreden was dan ook één van hun allerlaatste...

D.K. HARRELL werd onlangs nog omschreven als “the emerging blues artist of the moment…”. Ja, deze sympathieke twintiger liet ons horen dat de blues bij hem  “safe” is! Hij is afkomstig uit Ruston, Louisiana, kreeg zijn eerste gitaar toen hij 13 was en leerde zichzelf gitaar spelen. In 2019 trad hij op tijdens het B.B. King Symposium, waar hij de eer had om op één van de vier B.B. King’s unieke Lucille-gitaren te mogen spelen. In 2022 nam hij deel aan the IBC en eindigde hij op een indrukwekkende 3de plaats, te midden van méér dan 200 internationale  acts. D.K. zet zich ook in voor het behoud van de traditionele blues, geïnspireerd door grootheden als B.B. King en Little Milton. De funky blues die hij hier live bracht zette de hele tent met een brede smile in beweging. De titel van zijn debuut album ‘THE RIGHT MAN’ zegt genoeg en nummers als ”Get the Blues out of Me” en “While I’m Young” zijn om duimen en vingers van af te likken! Voor méér van D.K. Harrell moet je in Blues Peer of Hookrock in Diepenbeek zijn…

In 2012 stond DANIELLE NICOLE met haar broers Nick & Kris als  familieband Trampled Under Foot voor de eerste keer in Ospel op de planken. Er volgde een indrukmakend solo optreden in 2016, dat toen als “legendarisch” betiteld  werd. Nu, na liefst 7 Blues Music Awards, staat Danielle er opnieuw. Over haar dit nog: ze is bassiste en een zangeres meteen enorme vocale bereik, ze heeft twee kinderen en haar muziek is een mix van blues, soul en rock.  Ze is inderdaad werkelijk van vele markten thuis. Samen met haar partner Brandon Miller (gitaar) en drummer “Gogo” Ray, viel Nicole Ospel opnieuw aan en, dat het weer dik oké was dat is ondertussen geweten.

ROBERT FINLEY (NYC, 1954) is een singer-songwriter en -wat dat was hij niet tijdens zijn optreden in Ospel- gitarist. Na tientallen jaren semiprofessioneel te hebben opgetreden, een tijdelijke stop en een comeback in 2016, bracht hij in hetzelfde jaar op 62-jarige leeftijd ook zijn veelzeggende debuutalbum ‘Age Don't Mean a Thing’ uit. Toen Dan Auerbach (de zanger en mede oprichter van The Black Keys) het album hoorde, ging hij direct overstag. Hij besloot om te gaan samenwerken met Finley. Ze toerden al samen en brachten ondertussen drie albums op Auerbach’s eigen label Easy Eye Sound uit: ‘Goin’ Platinum!’ (2017), het autobiografische ‘Sharecropper’s Son’ (2021) en ‘Black Bayou’ (2024). Over Robert Finley nog dit: hij groeide op in Lousiana. Toen hij een jaar of tien was kreeg hij van z’n vader geld om een nieuw paar schoenen te kopen, maar kwam thuis met een gitaar. Door naar optredens te gaan van lokale gospelgroepen en nauwlettend naar de vingers van de gitaristen te kijken, leerde hij spelen. In 1970 ging hij in dienst en trok hij met een legerband door Europa. Na zijn terugkeer naar Louisiana ging hij werken als timmerman en werd hij de leider van de groep Brother Finley & The Gospel Sisters, tot hij vanwege een oogziekte wettelijk blind werd en gedwongen was om te stoppen met tim­meren. Hij ging verder als straatmuzikant en werd zo ontdekt door de Music Maker Foundation, een organisatie die oudere blues muzikanten helpt en ondersteunt. In 2019 nam Finley deel aan het 14de seizoen van America's Got Talent. In AGT’s sneak peek zong Finley een origineel nummer, "Get It While You Can". Hij slaagde erin de liveshows te bereiken, maar werd uiteindelijk uitgeschakeld in de halve finale. Ook in Ospel wist deze veteraan live iedereen met zijn falset stem te raken. Zijn optreden met nummers als “Souled Out On You” en “Get It While You Can” kan je nu al “uniek” noemen en zal me nog lang bijblijven!

Net voor middernacht mocht THE WICKED LO-DOWN deze 38ste editie van Moulin Blues afsluiten. De kern van deze band wordt gevormd door gitarist Paul Size (The Red Devils) en mondharmonica veteraan Nick David. Voeg daar bassist Brad Hallen, gitarist Jeff Berg & drummer Nick Toscano aan toe, dan heb je vijf muzikanten die hun sporen in de blues hebben verdiend. The Wicked Lo-Down werd in 2020 opgericht en brachten in 2022 met succes ‘We Hot’ uit.  Dit jaar komt bij Gulf Coast Records (Mike Zito) de opvolger ‘OUT OF LINE’ uit. Wat we in de finale om uit te bollen kregen was stomende rauwe garage/blues  rock met nummers als “Bogeyman” en “The Wildest One”, die je allemaal op Spotify op hun albums kunt vinden. JA, op het einde van Moulin Blues 2024 waren de gitaren van The Red Devils nooit ver weg…

“De 2de Moulin Blues-dag was een lange en nog nattere dag, wat absoluut géén afbreuk deed aan de bezieling van de artiesten en optredende bands. Een éérste opvallend act was die van het charismatisch L.A.-buitenbeentje SUGARMILL SLIM, die iedereen niet alleen met zijn garderobe verbaasde. Erg cool was het optreden van de dochter van wijlen drummer van The Band, Levon Helm. AMY HELM’s éérste optreden met nieuwe band, was absoluut top! Dat jongeren als D.K. HARRELL en DANIELLE NICOLE ervoor zorgen dat de blues “safe” en alive is, lieten ze enthousiast horen. Buiten categorie en nu al “uniek” was het optreden van veteraan ROBERT FINLEY en voor een voldaan einde zorgde THE WICKED LO-DOWN, waarbij de gitaren van The Red Devils opleefden…”

Eric Schuurmans